W ostatecznym rozrachunku mierzy się bowiem stopniem zaangażowania się jej członków w życie całej szkoły, a zwłaszcza w realizację celów wychowawczych. Cele te są takie same zarówno w przypadku szkoły, jak i organizacji. Odmienne są jedynie metody i formy ich realizowania. Z tego przede wszystkim powodu organizacje ideowo- -wychowawcze są w centrum zainteresowań władz oświatowych i szkolnych. Władze słusznie upatrują w nich oddanego sojusznika w zakresie urzeczywistniania założeń ideowo-wychowawczych szkoły.
Ścisłe powiązanie interesów szkoły i działających w niej organizacji ideowo-wychowawczej podnosi prestiż jej członków w oczach całej społeczności szkolnej. Dzięki takiemu powiązaniu organizacja taka staje się wielce pożytecznym partnerem szkoły w jej pracy ideowo-
wychowawczej. Ambitna organizacja spełnia z reguły funkcję głównego pomocnika szkoły w wychowaniu uczniów. Zadanie takie nie jest na pewno łatwe, świadczą o tym choćby różne przykłady niedomagań i braków w działalności organizacji ideowo-wychowawczych w niektórych szkołach. Przyczyny takich niedomagań tkwią m.in. w niewłaściwym pojmowaniu procesu wychowawczego zarówno przez niektórych przedstawicieli szkoły, jak i organizacji ideowo-wychowawczych. Mianowicie sądzi się tu i ówdzie, że proces ten realizowany jest „dla młodzieży”, a nie „przez młodzież”. Stąd też traktuje się młodzież zrzeszoną w tych organizacjach w sposób nie zawsze zgodny z ich statutem związkowym, zapewniającym im możliwie wysoki stopień samorządności. Zamiast dyskretnie inspirować ich działalność ideowo-wychowawczą, niejednokrotnie rozkazuje się im, co i jak mają robić. Wskutek tego organizacje te mogą przeistoczyć się szybko w posłuszne i bezwolne narzędzie w ręku władz szkolnych. Z chwilą tą zatracają swą dawną prężność i możliwość skutecznego wywierania pozytywnych wpływów w szkole.
