Polegały one na zastosowaniu specjalnego pomiaru „społeczno-emocjonalnego klimatu” klasy szkolnej podczas lekcji. Pomiaru dokonano za pomocą obserwacji według arkusza obserwacyjnego, obejmującego 7 kategorii słownych wypowiedzi nauczyciela podczas jego zajęć z uczniami. Pierwsza i ostatnia kategoria odnosi się do dwóch przeciwstawnych postaw nauczyciela. Jedna z nich — to postawa skoncentrowana na uczniu (learner-centered behavior) ; druga to postawa, licząca się wyłącznie z własnym interesem nauczyciela (teacher-centered behavior). Pozostałe kategorie stanowią pośrednie ogniwa pomiędzy owymi skrajnymi postawami. Postawa skoncentrowana na uczniu przejawia się w reakcji słownej nauczycieli, która spotyka się z pełnym uznaniem ze strony klasy. Jest to sposób zwracania się do uczniów szanujący ich opinie, przekonania, postawy oraz wyrażający gotowość udzielania im pomocy. Wyraża się on w chwaleniu uczniów, w zachęcaniu ich i pobudzaniu dó działania. Postawa nauczyciela, skoncentrowana na jego własnej osobie ujawnia się w sposobie wypowiadania, które jest wyrazem dezaprobaty uczniów i ich lekceważenia. W wyniku swych badań H. Withall stwierdził, że im bardziej atmosfera klasy szkolnej wyrasta z postawy nauczyciela, skoncentrowanej na poszczególnych uczniach, tym lepsze wyniki osiągają jej uczniowie. W badaniach tych okazało się również, że poszczególne klasy szkolne różnią się zasadniczo pod względem panującej w nich atmosfery.
