W każdej niemal szkole można wyróżnić klasy o różnym stopniu spoistości. Dlatego też nie bez znaczenia wydaje się odpowiedź na pytanie: „Co składa się na to, że nie wszystkie klasy są jednakowo spoiste?”. Odpowiedź na tak postawione pytanie wcale nie jest łatwa. Dotychczasowe badania nad spoistością grupy nie dają na nie pełnej odpowiedzi. Zwłaszcza zaś gdy chodzi o czynniki wpływające na zwiększenie się spoistości klasy szkolnej, to panuje dotąd dużo niejasności niedomówień. Mimo to bliższe zapoznanie się z tego rodzaju czynnikami może wyjaśnić niejedno zagadnienie wychowawcze na terenie klasy szkolnej.
Jednym z istotnych czynników zwiększających spoistość klasy szkolnej może być to, w jakim stopniu klasa przyczynia się do zaspokajania takich potrzeb uczniów, jak potrzeba afiliacji czyli przynależności do grupy, akceptacji, uznania i bezpieczeństwa. Im bardziej potrzeby te bywają zaspokojone, tym bardziej klasa szkolna staje się dla nich atrakcyjna i pociągająca. Atrakcyjność swej klasy uczniowie odczuwają szczególnie wówczas, gdy spotykają się z powszechnym uznaniem zarówno ze strony swych kolegów klasowych, jak i nauczycieli. Potwierdzają to badania J. E. Dittesa. Wykazały one, że jednostka odczuwająca akceptację ze strony grupy bardziej przywiązuje się do niej niż jednostka, która pozbawiona jest takiego poczucia. Wpływ prestiżu, jaki posiada jednostka w grupie, na odczuwaną przez nią atrakcyjność grupy, stwierdził m.in. także H. H. Kełłey. Badał on studentów pierwszego roku psychologii. Jedni z nich podczas badań reprezentowali wysoki status w hierarchii wykonywanych przez nich zadań, zaś inni niski. Część studentów z wysokim statusem została poinformowana, że do końca badań będzie pełnić taką samą rolę. Pozostałym studentom z wysokim statusem powiedziano, że w dalszym toku badań mogą utracić aktualnie zajmowaną pozycję. Podobnie postąpiono ze studentami o niskim statusie. Okazało się, że dla osób nie odczuwających żadnego zagrożenia w zajmowanym przez nich miejscu w hierarchii zadań grupowych, uczestnictwo w grupie było bardziej pociągające niż u osób, które spodziewały się utraty zajmowanej pozycji lub nie miały nadziei na żaden awans.
