Powstawanie struktur społecznych zależy od wielu przeróżnych czynników. Najbardziej podstawowym czynnikiem, sprzyjającym wyłanianiu się określonej struktury w grupie, jest wzajemne oddziaływanie na siebie poszczególnych jednostek. Wzajemne oddziaływanie, czyli interakcja, polega jak już wspomniałem na wzajemnych stosunkach pomiędzy dwiema lub więcej osobami, spośród których działania jednych wywierają wpływ na działania drugich. Działania te mogą przybrać różne formy, mogą przejawiać się m.in. w działalności opiekuńczej i usługowej, w tworzeniu różnorodnych produktów i we wzajemnym porozumieniu się. Chcąc poznać przejawy wzajemnego oddziaływania należy zbadać, w jaki sposób jednostka wywiera wpływ na poszczególnych członków grupy, i jak oni reagują na ten wpływ, oraz jak grupa oddziałuje na jednostkę. Im większa grupa, tym bardziej złożona istnieje w niej interakcja. W obrębie osób nie pozostających w stosunku współdziałania trudno mówić o jakiejkolwiek istniejącej tam strukturze społecznej. Powstaje ona zawsze w toku wzajemnego oddziaływania członków grupy. Wówczas bowiem zarysowują się dopiero różnice pod względem zajmowanych przez nich pozycji. Przekonują o tym m.in. wspomniane już badania M. i C. Sherif wśród chłopców na obozie letnim. Zaobserwowali oni, że pierwszym widocznym elementem wyłaniającej się struktury jest pozycja „przywódcy”, tj. tego spośród członków grupy, który cieszy się jej najwyższym uznaniem oraz pozycja członka grupy najmniej w niej popularnego. Badania ich wykazały niezawodnie, że w wyniku wzajemnego oddziaływania osób dotąd nie znających się bliżej i mało zżytych z sobą
powstaje po pewnym czasie struktura społeczna, która nadaje grupie osobliwy charakter.
