Wyliczone cechy zwierzchnictwa czyli przywództwa formalnego, będące przeciwieństwem przywództwa ni.formalnego, sugerują jednoznacznie, że osoba sprawująca zwierzchnią wiadzę może liczyć raczej tylko na czysto zewnętrzne posłuszeństwo ze strony grupy, niż na ogólne jej poszanowanie i prestiż. Szacunkiem obdarza się przede wszystkim przywódcę. Owe poważanie, jakim cieszy się on jest wyrazem niekłamanego, szczerego i prawdziwego uznania dla pełnionej przez niego władzy, która została mu niejako zaoferowana przez grupę. Tym właśnie tłumaczy się przede wszystkim jego przemożny wpływ, jaki wywiera on na grupę, pomimo że w gruncie rzeczy pozbawiony jest formalnych oznak władzy. Na przykład nieformalnemu przywódcy klasy szkolnej nie przysługuje z reguły żadna oficjalna nazwa. Nie wszyscy również orientują się, że dany uczeń spełnia w klasie rolę przywódcy, jakkolwiek znajduje u nich bezwzględny posłuch. Ba, nawet sam przywódca może nie uświadamiać sobie swej przywódczej roli, jaką pełni wśród kolegów i koleżanek klasowych. W każdym razie istotnym przejawem przywódcy jest wywieranie przez niego dużo większego wpływu na grupę niż oddziaływanie grupy i jej pojedynczych członków na niego samego. Ponadto wywierany przez niego wpływ na grupę, w tym również na klasę szkolną, jest wewnętrznie przez uczniów akceptowany. Tak rozumiane przywództwo w klasie szkolnej jest zatem pewnym swoistym stosunkiem, jaki zachodzi między uczniami a ich przywódcami. Stosunek ten polega na wzajemnym oddziaływaniu jednych na drugich, przy czym przywódcy wprawdzie wywierają na grupę większy wpływ niż grupa na nich, to niemniej jednak wpływają na nią zgodnie z jej życzeniami i pragnieniami. Z chwi- ” lą, gdy przywódca sprzeniewierza się oczekiwaniom i potrzebom grupy staje się „zwierzchnikiem”.
