Pierwszy polega na porozumiewaniu się jednokierunkowym. Strzałki wskazują kierunek informacji przekazywanych uczniom (U) przez nauczyciela (N). Uwidoczniają one jednotorowe porozumiewanie się jego z uczniami. Uczniowie więc są w tym przypadku jedynie biernymi odbiorcami podawanych im wiadomości. Nie pytają o nic, ani też nie wyrażają swych wątpliwości odnośnie usłyszanych twierdzeń. Nauczyciel nie ma przeto pewności, czy jest należycie rozumiany przez uczniów, i jakie reakcje psychiczne wzbudzają w nich dostarczone im informacje. Wskutek tego porozumiewanie takie jest mało skuteczne. Skuteczniejsze od poprzedniego jest porozumiewanie się dwukierunkowe. Polega ono na przekazywaniu uczniom informacji przez nauczyciela i otrzymywaniu przez niego informacji od uczniów. Interesujące badania na ten temat przeprowadzili m.in. A.J. Leavitt R.A. Mueller, udowodniając wyższość sprzężonych ze sobą wypowiedzi nad przekazywanymi informacjami w sposób jednokierunkowy.
