Zadanie takie jest tym trudniejsze im bardziej zróżnicowani są uczniowie danej klasy pod względem swych zainteresowań, postaw, przyzwyczajeń, zdolności itp., to znaczy im bardziej zindywidualizowane są cechy reprezentowane przez ogół uczniów klasy. W takim przypadku przywódcę swego upatruje klasa przede wszystkim w tym uczniu, który najwydatniej przyczynia się do rozwijania i pogłębiania morale klasy (dobrego samopoczucia) i jej spoistości. Duże liczebnie klasy sprzyjają również wyłanianiu się co najmniej kilku przywódców, pozostających wobec siebie w stosunkach hierarchicznych lub antagonistycznych. Układ hierarchiczny między przywódcami zakłada zależność przywódców zajmujących niższe pozycje w hierarchii społecznej klasy od przywódców, bardziej cenionych przez klasę. Antagonizmy zaś między przywódcami prowadzą konsekwentnie do rozbicia klasy na grupy. Z drugiej zaś strony wszelka dezintegracja (rozwarstwienie) klasy powoduje powoływanie wciąż to nowych jej przywódców i ich umacnianie się na zdobytych przez nich pozycjach. Im liczniejsza jest klasa, tym większe też istnieje niebezpieczeństwo nadużywania swej władzy przez danego przywódcę. Niewątpliwy wpływ na pojawienie się w klasie przywódców ma jej struktura społeczna. Zazwyczaj uczniowie, których miejsce znajduje się na dalszych pozycjach w strukturze społecznej, mają z reguły mniejsze szanse stać się przywódcami, niż uczniowie zajmujący w niej górne i centralne pozycje. Wykazały to jednoznacznie m.in. badania A. Bavelesa i H. J. Leavitta. Zgodnie z badaniami tymi grupa uznaje za swego przywódcę szczególnie jednostkę, której pozycja umożliwia nawiązywanie kontaktu prawie z każdym członkiem danej grupy, i której bezpośredni kontakt z tymi członkami jest częstszy niż mogą sobie na to pozwolić pozostali członkowie grupy.
