Zarysowane skrótowo teorie funkcjonowania stosunków interpersonalnych podobnie zresztą jak wszelkiego rodzaju koncepcje teoretyczne są pewnym wyidealizowanym nieco i uproszczonym ujęciem rozważanych zagadnień. Brak jak na razie jednej najogólniejszej teorii, tłumaczącej ich funkcjonowanie. Tym bardziej więc należy docenić wszystkie wspomniane teorie, zdając sobie sprawę, że omawiają one niektóre tylko aspekty funkcjonowania stosunków społecznych, i że nie wszystkie przejawy tych stosunków dają się dostatecznie wy tłumaczyć w świetle ich założeń. Dla nauczyciela oprócz znajomości różnych rodzajów stosunków społecznych i ich funkcjonowania duże znaczenie ma uświadomienie sobie tego, na czym polega optymalna pod względem wychowawczym struktura takich stosunków w klasie szkolnej. Chodzi tu o to, aby zdać sobie sprawę z niektórych przynajmniej właściwości struktury społecznej klasy szkolnej, świadczących o jej walorach wychowawczych. Zarysowując model takiej struktury, należy podkreślić, że stanowi on jedynie pewien wzorzec, który w praktyce wychowawczej nie znajduje w zasadzie swego bezwzględnego odbicia. Struktura stosunków interpersonalnych konkretnej klasy szkolnej stanowi zawsze tylko względne jego odwzorowanie. Im bardziej go przypomina, tym większa istnieje pewność, że spełnia ona wymagania, jakie stawia się jej z punktu widzenia, celów wychowawczych. Na model tak pojętej struktury składają się następujące jej właściwości. Duża na ogół, lecz niezbyt wielka, zwartość (integracja) stosunków społecznych. Polega ona na jednomyślności uczniów w ważnych dla klasy sprawach i wzajemnej życzliwości, w tym także na wspólnym podzielaniu norm grupowych (integracja normatywna), wielokierunkowym porozumiewaniu się (integracja komunikatywna) i wspólnym wykonywaniu zadań (integracja funkcjonalna). Pojęcie integracji stosunków społecznych jest przeciwieństwem ich rozwarstwienia (polaryzacji). Rozwarstwienie klasy charakteryzuje się rozbiciem jej na szereg grup i podgrup rywalizujących że sobą i wzajemnie się zwalczających.
