Nauczyciel w swej praktyce szkolnej spotyka się nader często z problemem nieprzystosowania uczniów do pożądanych społecznie norm, nierzadko też koncentruje swą uwagę i wysiłek szczególnie na tym właśnie zagadnieniu. Chciałby je rozwiązać możliwie szybko. Nie zawsze jednak postępuje właściwie. Stąd też niejednokrotnie zamiast oczekiwanego rozwiązania napotykanych trudności pogłębia coraz bardziej sprzeczności między właściwym sposobem widzenia spraw klasowych a oceną ich ze strony uczniów. Tym samym ugruntowuje jeszcze bardziej funkcjonujące normy grupowe sprzeczne z interesem szkoły. W klasach takich dochodzi często do paradoksalnej wręcz sytuacji. Mianowicie, przestrzegane przez uczniów normy uważane są przez nich za jedynie słuszne i uzasadnione, gdy tymczasem według opinii nauczyciela są one szkodliwe i niebezpieczne. Dlatego też uczniowie, będąc przekonani o ich słuszności i przestrzegając ich skrupulatnie, mają poczucie dobrze spełnionego obowiązku wobec klasy i szkoły. Nauczyciel natomiast zgłasza uzasadnione pretensje. Nie zgadza się z postępowaniem uczniów. Uważa je za złośliwe i nikczemne.
