Jeśli oczywiście jest ono uzasadnione i możliwe do przyjęcia. Wykorzystując inicjatywę uczniów, stwarza warunki umożliwiające podejmowanie przez klasę wspólnych decyzji. Dzięki temu cieszy się uznaniem i zaufaniem uczniów. To z kolei sprawia, że należycie orientuje się w różnych poczynaniach klasy, w tym także w funkcjonujących w niej normach grupowych. Atrakcyjność zajęć szkolnych powoduje, że powstające w klasie normy grupowe są podporządkowane procesowi nauczania wychowania. Atrakcyjność zajęć szkolnych jest równoznaczna z atrakcyjnością i samodzielnością uczniów. Nie mamy tu na myśli atrakcyjności nastawionej na robienie dobrego wrażenia na uczniach, np. przez ciekawy pokaz lub nagranie audycji telewizyjnych lub radiowych, czy też przez interesujący wykład nauczyciela. Atrakcyjność tego typu nie jest bez znaczenia w rozwiązywaniu norm grupowych, ale na ogół tylko wtedy, gdy staje się ona punktem wyjścia dla konkretnych działań uczniów. Owe działania określają właściwy typ atrakcyjności zajęć szkolnych. Ma to być atrakcyjność wynikająca z czynnego i dobrowolnego uczestnictwa całej klasy w zajęciach szkolnych. Uczestnictwo takie możliwe jest jednak tylko wtedy, gdy uczniowie mają zapewniony swój współudział w całokształcie zajęć dydaktyczno- -wychowawczych. Mogą nie tylko uczestniczyć w planowaniu i przygotowywaniu lekcji, lecz także w ich prowadzeniu i ocenianiu. Wówczas wyłaniające się nowe normy grupowe powstają nie z zamiarem przeszkadzania w pracy nauczycielowi, lecz pomagania mu, zwłaszcza w usprawnianiu pracy szkolnej.
