Niemałą rolę w tym odgrywają także jej warunki zewnętrzne, jak wspólnie organizowane wycieczki, wieczorki, imprezy artystyczne z innymi klasami, udział uczniów w samorządzie szkolnym, organizacjach społeczno-wychowawczych, konkursach ogólno-szkolnych, współzawodnictwie międzyklasowym itp. To zwłaszcza kontakty uczniów z zewnętrznymi warunkami klasy stwarzają pilne zapotrzebowanie na różnych przywódców i często zupełnie nie oczekiwanych i nie zaplanowanych uprzednio. Dostrzeganie głównych źródeł pojawiania się przywódców klasowych w zasygnalizowanych wyżej czynnikach sytuacyjno-grupowych odpowiada głównym założeniom sytuacyjnej teorii przywództwa. Teoria ta jest przeciwieństwem wspomnianej poprzednio teorii cech. Rzecznicy jej utrzymują, że przywódcy ujawniają się przede wszystkim w wyniku konkretnej sytuacji społecznej, w jakiej bezpośrednio uczestniczą. Uczeń zgodnie z założeniami tej teorii staje się przywódcą jedynie w dziedzinie tych działań klasy, w których przejawia określone kwalifikacje. Stąd też przypuszcza się, że liczba potencjalnych przywódców w klasie (i nie tylko w klasie) jest niewyczerpana, ponieważ każda nadarzająca się sytuacja może spowodować wyłonienie nowych przywódców, odpowiadających stawianym przez nią wymogom. Na przykład Napoleon według tej teorii stał się wodzem nie dlatego, że był osobą o wybitnych cechach przywódczych, ale w wyniku całego szeregu sytuacji i okoliczności, które wymagały silnego i energicznego przywódcy.
