Jak dotąd nie doczekały się one jednoznacznego określenia w literaturze psychologicznej. Na ogół jednak istniejące różnice pomiędzy podawanymi określeniami norm grupowych dotyczą nie tyle samej ich istoty, ile pewnych określających je bliżej cech. Wszyscy niemal psychologowie bowiem są zgodni co do tego, że normy grupowe stanowią uznawane przez członków grupy ogólne „przepisy” lub zasady postępowania. Tak np. M. i C. Sherifowie rozumieją przez normy grupowe wy standaryzowane uogólnienia, dotyczące oczekiwanego zachowania się członków grupy w ważnych i doniosłych dla nich sytuacjach. C. Homans rozumie przez normę grupową wyobrażenie w świadomości członków grupy tego, czego oczekuje się od nich w ściśle określonych warunkach i okolicznościach. L. Festinger, S. Schachter i K. Back podkreślają związaną z normami grupowymi presję społeczną, wywieraną na członków grupy. Podobnie rozumie normy grupowe R. Rommetveit2, mianowicie jako presję wywieraną przez jednostkę nadającą normę (a norm-sender), za zachowanie się osoby, będącej odbiorcą normy (a norm-receiver). J.W. Thibaut i H. H. Kelley3 określają normy grupowe jako przepisy uznawane (podzielane) przez wszystkich członków w grupach zaledwie kilkuosobowych, a przez znaczną ich część w grupach liczniejszych! Th. New- comb4 traktuje normy grupowe jako podzielane przez członków grupy „układy odniesienia”. Natomiast D. Krech, R.S. Crutchfield i E. L. Ballachy wyrażają pogląd, iż każda norma grupowa oprócz tego, że określa bliżej zasady postępowania w grupie, wyraża również konsekwencje, jakie wynikają z ich przestrzegania lub nieliczenia się z nimi.
