Podobnie jak postawa autokratyczna pociąga za sobą cały szereg następstw w zachowaniu się poszczególnych uczniów. Dzięki demokratycznej postawie nauczyciela uczniowie odczuwają coraz mniejszy dystans wobec niego. Dystans taki nie może być oczywiście usunięty całkowicie. Pewien dystans jest nawet pożądany. W przypadku postawy demokratyćznej dystans taki tworzy przeświadczenie uczniów o tym, że ich nauczyciel jest najbardziej doświadczonym członkiem grupy klasowej, do którego można zwrócić się z prośbą w różnych sprawach. Jest to dystans oparty nie na przemocy lub dominacji nauczyciela, lecz na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu między nim i klasą. W atmosferze więc demokratycznej, będącej funkcją scharakteryzowanej wyżej postawy, nauczyciel przestaje być zwykłym urzędnikiem; staje się równoprawnym członkiem klasy szkolnej, jej doradcą i inspiratorem. Nauczyciel o postawie demokratycznej wzbudzając zaufanie uczniów do siebie, wzbudza je również wśród samych uczniów. W związku z tym klasy o klimacie demokratycznym charakteryzują się na ogół dużą żywotnością społecznych kontaktów między poszczególnymi uczniami. Współdziałają oni społecznie i wyrażają się bardziej swobodnie podczas zajęć lekcyjnych niż czynią to uczniowie klas o klimacie autokratycznym. Współżycie i współdziałanie uczniów klas, w których panuje atmosfera demokratyczna, przebiega raczej w postaci serdecznych i przyjacielskich więzi niż w postaci agresywnych lub wrogich zachowań, jak ma to często miejsce w klasach o atmosferze autokratycznej. Uczniowie ci wykazują też większe zainteresowanie nauką szkolną, nie przeżywają większego lęku i tremy, są bardziej zrównoważeni i zadowoleni na ogół ze swego uczestnictwa w klasie. Poparciem dla tego rodzaju twierdzeń są wyniki różnych badań, a zwłaszcza cytowanych już psychologów: K. Lewina, R. Lip- pitta, R. K. White’a i H. H. Andersona. Badania np. K. Lewina i jego współpracowników udowodniły ponad wszelką wątpliwość, że poczucie członków grupy demokratycznej jest znacznie lepsze niż poczucie członków grupy autokratycznej. Wnioskowano o tym m.in. stąd, że na ogólną liczbę 20 chłopców tylko jeden wolał kierownika autokratycznego niż demokratycznego; wszyscy pozostali wypowiedzieli się stanowczo za kierownikiem o nastawieniu demokratycznym. W badaniach H. H. Andersona jak już wspomniałem stwierdzono m.in. że nauczyciel o postawie demokratycznej („integrującej”), wywiera korzystny wpływ na samodzielność i uspołecznienie uczniów.
