Przyczynkiem w zakresie ogólnej orientacji w sprawie atmosfery klasy szkolnej są również badania N. A. Flandersa i H. V. Perkinsa. Zadaniem tych badań było przede wszystkim prześledzenie określonego stylu kierowania grupą ze względu na jej klimat. N. A. Flanders badał m.in. reakcje uczniów na różnego rodzaju zachowanie się nauczycieli. Reprezentowane przez nauczycieli postawy wobec uczniów obejmowały podobne sposoby zachowań, jak w badaniach J. Withalla. N. A. Flanders we wnioskach końcowych stwierdził, że postawa nauczyciela, nacechowana bezpośredniością oddziaływań, surowością wymagań lub okazywaniem dezaprobaty uczniom, wyzwala u tych ostatnich uczucia wrogości lub apatii, jest powodem ich agresywności, a niekiedy dezintegracji emocjonalnej. Postępowanie zaś nauczyciela, nastawione na rzeczywiste wspomaganie uczniów, a więc postępowanie liczące się z ich potrzebami, sprzyjało samodzielnemu angażowaniu się uczniów w rozwiązywanie różnych problemów, jak również integracji i od czasu do czasu emocjonalnemu przystosowaniu się ich do nowych sytuacji. Postępowanie takie stwarza zdaniem N. A. Flandersa atmosferę, sprzyjającą wybitnie sytuacji uczenia się zwłaszcza z uwagi na wzrastającą w takich warunkach integrację grupy, w tym również klasy szkolnej.
H. V. Perkins stwierdza również, że atmosferę klasy szkolnej wyznaczają przede wszystkim stosunki, w jakich pozostają ze sobą nauczyciel i uczniowie. Z badań jego wynika, że jeśli atmosfera grupy jest rezultatem postawy kierownika, uwzględniającego jej ogólny interes (group-centered teaćher), to zachowanie się członków grupy jest bardziej rzeczowe i nastawione na wspólne rozwiązywanie problemów, jakie ich nurtują. Ponadto H. V. Perkins stwierdził, że atmosfera grupowa jest istotnym czynnikiem w ogólnych postępach ucznia i decyduje o tym, w jakim zakresie członkowie grupy mogą zaspokajać swe potrzeby psychiczne.
