Na temat powstawania norm grupowych przeprowadzono szereg interesujących eksperymentów. Wszystkie one dowiodły, że normy grupowe powstają w procesie interakcji, a więc podczas wspólnej wymiany myśli, wspólnych doświadczeń i przeżyć, a zwłaszcza wspólnego wykonywania zadań, w tym także rozwiązywania wszelkiego rodzaju problemów. Dowiodły tego zwłaszcza badania eksperymentalne M. Sherifa, S.E. Ascha i R. S. Crutchfielda.
W badaniach M. Sherifa (1935) uczestniczyło kilka osób. Każda z nich przebywała najpierw w szczelnie zaciemnionym pokoju, w którym (po zdjęciu osłony zawieszonej u sufitu) widoczny był niewielki punkt świetlny. Punkt ten eksponowano każdej osobie badanej 100 razy i był widoczny za każdym razem dwie sekundy. Zadaniem osoby badanej było zaobserwowanie owego punktu świetlnego i określenie jego ruchu (odległości, jaką rzekomo przebył on podczas dokonywanej obserwacji). W rzeczywistości był to punkt świetlny zupełne nieruchomy. Rzekome jego poruszenie się zostało wywołane na zasadzie efektu autokinetycznego, tj. upozorowania ruchu światła w warunkach, gdy brak jakiegokolwiek „oparcia”, do którego można by je odnieść lub z nim porównać. Następnie te same osoby wprowadzono znowu do tego pokoju, lecz tym razem nie indywidualnie, a grupowo (po 2, 3 osoby). Oddziaływały one na siebie wzajemnie poprzez przekazywanie sobie poprzednich i obecnych spostrzeżeń odnośnie rzekomego ruchu punktu świetlnego. W wyniku tego rodzaju badań okazało się, że końcowe oceny odległości punktu świetlnego, dokonane przez osoby badane, były bardziej zróżnicowane, gdy obserwowały je indywidualnie, a bardziej wyrównane w warunkach, gdy obserwowały je wspólnie.
