Jest to jednak oddziaływanie wzbogacone, bo odpowiednio ukierunkowane przez przyświecające uczniom cele, jakie zamierzają realizować. W tym znaczeniu cele te stanowią osobliwy czynnik, sprzyjający wyłanianiu się norm grupowych. Podobną funkcję do celów grupowych pełnią m.in. metody pracy pedagogicznej, układany wspólnie z uczniami regulamin szkolny, normy znane uczniom z ich środowiska pozaszkolnego, skład osobowy klasy, styl kierowania wychowawczego klasą szkolną. Niekiedy norma grupowa w klasie powstaje w warunkach „prób i błędów”. Na przykład uczniowie postulują pewną formę zachowania się, która okazuje się nierealna. Wówczas rezygnują z niej i odwołują się do innej formy. Gdy ta ich zawiedzie, wówczas proponują jeszcze inną formę. Postępują w ten sposób tak długo, dopóki nie natrafią na taką formę zachowania się, która nabierze z czasem mocy obowiązującej w klasie normy grupowej. Nieraz o powstawaniu normy grupowej może zdecydować przypadek. Dzieje się tak zwłaszcza wówczas, gdy uczniowie znajdują się w zupełnie nowej dla siebie sytuacji. Na przykład w jednej z klas szóstych wręczono osobie zaproszonej na godzinę wychowawczą kwiaty, które przypadkowo w tym dniu uczeń przyniósł do klasy. Odtąd wręczanie kwiatów zapraszanym gościom stało się obowiązującą zasadą postępowania uczniów danej klasy. Główną jednak przyczyną powstawania norm grupowych w klasie jest z reguły wzajemne oddziaływanie na siebie uczniów, w tym zwłaszcza obopólne porozumiewanie się i wspólne wykonywanie konkretnych działań. Stwierdzenie takie może stanowić ważny punkt wyjścia w umiejętnym pokierowaniu uczniami, a w szczególności ich procesami interakcji, jak również w inicjowaniu wśród nich konkretnych zadań, sprzyjających korzystnemu wychowawczo ich oddziaływaniu na siebie. Wszystko to mogłoby znacznie przyspieszyć uformowanie się pożądanych norm grupowych w klasie szkolnej.
