Ukształtowane i ugruntowane odpowiednio normy grupowe w klasie szkolnej wywierają niewątpliwy wpływ na zachowanie się uczniów. Przede wszystkim zaś wpływają na wytworzenie w klasie określonych wzorów postępowania, wyznaczając uczniom jednocześnie granice w ogólnym ich zachowaniu się. Można się o tym łatwo przekonać, obserwując nowo przybyłego ucznia do klasy o dobrze ukształtowanych normach grupowych. Uczeń taki z reguły szybko dostosowuje się do panujących w niej norm, i to bez względu na dawne nawyki i przyzwyczajenia. Na przykład jeśli w danej klasie obowiązuje norma ,,nieprzykładania się specjalnego do nauki”, to nowo przybyły uczeń pomimo swojej niedawnej pasji uczenia się, będzie skłonny z niej rezygnować. Z pewnością nadal pozostanie jednym z najlepszych uczniów w klasie, lecz aktualny jego poziom w nauce będzie dużo gorszy od poziomu, jaki reprezentował w poprzedniej klasie. Analogiczna sytuacja istnieje wówczas, gdy przenosi się ucznia o obniżonej motywacji uczenia się do klasy, w której obowiązuje norma systematycznej i pilnej pracy w zakresie spełniania podstawowych obowiązków uczniowskich. Okazuje się, że nawet uczeń, który dawniej pełnił w klasie rolę przywódcy, to ten sam uczeń w nowej klasie zajmuje stanowisko podrzędne, ulegając zwyczajom (normom), jakie w niej panują. Przekonują o tym pośrednio badania F. Merei’a (1949). W badaniach swych uwzględnił on dzieci 4—11-letnie.
