Ponadto spośród badań poświęconych atmosferze klasy zasługują na uwagę m.in. badania L. A. Ostlunda oraz J. S. Kounina i P. V. Gumpa. Pierwszy z nich wykazał, że przesadne krytykowanie uczniów przez nauczycieli stwarza w klasie atmosferę, która zwiększa wprawdzie jej spoistość, lecz nie sprzyja efektywnemu osiąganiu przez nią celów, jakie jej przyświecają. J. S. Kounin i P. V. Gump natomiast stwierdzili na podstawie badań w klasach młodszych, że uczniowie, których nauczyciele napotykane trudności wychowawcze rozwiązywali za pomocą kar, byli bardziej nieprzychylnie nastawieni wobec szkoły, bardziej agresywni, nieopanowani i mniej zainteresowani nauką, niż uczniowie, których nauczyciele nie odwoływali się do sankcji. W większości zasygnalizowanych wyżej badań głównym wskaźnikiem atmosfery grupy był przede wszystkim określony styl kierownictwa, a więc postawa kierownika grupy wobec jej członków. Innym wskaźnikiem mogą być wzajemne stosunki uczniów. Wskaźnik taki był punktem wyjścia w badaniach nad atmosferą grupy, przeprowadzonych przez R. V. Exline’a. Stwierdził on, że w grupach, w których członkowie wzajemnie ze sobą sympatyzowali, istniały korzystniejsze warunki dla wspólnego rozwiązywania problemów niż w grupach, których członkowie pozostawali w luźnych stosunkach.
