Prócz granic wewnętrznych między podsystemami rodzina ma również granice zewnętrzne. Granice te powinny być elastyczne, to znaczy umożliwiające członkom rodziny uczestniczenie w szerszych grupach społecznych, ale jednocześnie zapewniające pewną intymność rodziny. Intymność ta jest konieczna dla zachowania tożsamości różniącej rodzinę od innych rodzin, a także komunikacji wewnątrzrodzinnej, bez interwencji osób do rodziny nie należących, na przykład osób ze starszego pokolenia. Wśród interakcji rodzinnych szczególną rolę odgrywa podsystem mąż – żona, gdyż od niego zależy powstanie i trwanie rodziny, a jego jakość w szczególnej mierze wpływa na jakość innych podsystemów rodzinnych. Systemowe podejście do rodziny widzi w niej nie tylko sumę jej członków, ale całość stanowiącą nową jakość. Zmiana w jednej relacji [mąż – żona] zmienia nie tylko sytuację uczestników tej relacji, nie tylko sytuację innych osób należących do rodziny, ale zmianę rodziny jako całości. Zjawisko to, dostrzegane przez autorów zajmujących się problematyką rodzinną, jest niedoceniane przez samych małżonków. Często myślą oni, że zaburzenie ich kontaktu, o ile nie doprowadza do rozwodu, jest tylko ich sprawą, która nie dotyka dzieci i nie zmienia sytuacji całej rodziny. Nawet jednak wtedy, gdy już potoczna obserwacja ukazuje wpływ konfliktu między rodzicami na dzieci, powodując na przykład ich nerwicowość, wyjaśnianie związków przyczynowych jest na ogół zbyt uproszczone.
