Powyżej 10 rekrutują się przeważnie spośród dzieci, które aprobują cele i normy grupowe swych rówieśników. Są przeważnie silni fizycznie i wysportowani (szczególnie w przypadku chłopców), wybiegają nieco poza przeciętną wieku chronologicznego w grupie, której przewodzą, reprezentują nieco wyższy poziom intelektualny i zasób wiadomości szkolnych, wyróżniają się wyglądem zewnętrznym, a zwłaszcza wyjątkową fizjonomią, będącą przedmiotem podziwu grupy. Ponadto wykazują zdolność wpływania na drugich, są uspołecznieni, mają poczucie odpowiedzialności, pogodne usposobienie, odznaczają się odwagą, uczciwością, rzetelną i wydajną pracą oraz łatwo się przystosowują do nowych warunków i są opanowani. Przede wszystkim zaś są wrażliwi i czujni na zmieniające się warunki w klasie. Uwzględniają w swym działaniu życzenia klasy, wykorzystując i wprzęgając własne zdolności i umiejętności w urzeczywistnienie pragnień i dążeń swych rówieśników. W okresie dojrzewania (12—18 lat) przywódcami stają się uczniowie, którzy oprócz takich zalet, jak uspołecznienie, pewność siebie, umiejętności organizacyjne wykazują pewne specjalne uzdolnienia, np. literackie, sportowe, muzyczne, plastyczne, śpiewacze. Duże znaczenie w tym okresie mają wspólne opinie, przekonania i postawy społeczno-moralne, filozoficzno-światopoglądowe i ideowo polityczne. Przywódcy ci są zazwyczaj gorliwymi rzecznikami uznawanych przez klasę wartości, norm, zasad, ideałów. Dzięki temu w dużej mierze zawdzięczają swą popularność w klasie i pełnioną przez nich rolę przywództwa. W zasadzie jednak na przywódców wśród młodzieży nie nadają się osoby, które wyraźnie przerastają swoje otoczenie poziomem inteligencji. Niemniej jednak i w tym przypadku nieco wyższy poziom inteligencji od przeciętnego poziomu reprezentowanego przez klasę jest niebagatelnym atutem przy zdobywaniu rangi przywództwa. U przywódców młodzieżowych zwraca się uwagę również na ich lepsze postępy w nauce, większą zdolność zdobywania zaufania w klasie, jak również na przewagę u nich cech ekstrawertywnych.
