Z pewnością czynnikiem pełnego partnerstwa uczuciowego jest zjednoczenie ciała, duszy i ducha. Byłoby nienaturalne odrzucanie i wyłączanie któregokolwiek z trzech ważnych obszarów. Nie jest słuszne twierdzenie, że partnerstwo można osiągnąć tylko przy jednoczesnym zjednoczeniu wszystkich obszarów. Także z pewnego dystansu można uczyć się bardzo wiele na temat partnerstwa, podobnie jak astronom studiuje gwiaździste niebo, nie będąc astronautą i nie biorąc udziału w lotach na Wenus. Właśnie takie cechy, jak odpowiedzialność i uczenie się z drugim człowiekiem, na dłuższą metę w procesie rozwojowym mogą wyrażać się tylko poprzez wstrzemięźliwość. O ile młody mężczyzna szybko może osiągnąć zaspokojenie seksualne, to dziewczyna w wyniku bardziej skomplikowanych warunkówjej fizycznego i psychicznego dojrzewania, a także uwarunkowanej biologicznie i wychowawczo obawy przed możliwymi następstwami jest bardziej wstrzemięźliwa i przeważnie mniej skłonna do pośpiechu. Narzuca to samoistnie formę partnerstwa, którą niegdyś określano pojęciem rycerskości i która dziś jeszcze powinna charakteryzować się wczuwaniem w psychikę partnerki. Natręctwo czy wręcz szantaż – «gdybyś mnie kochała, nie miałabyś nic przeciwko temu…» – niszczą takie partnerstwo, zanim jeszcze zdąży dojrzeć. Czy swobodna zgoda na kontakty seksualne zamiast pożądanego pełnego partnerstwa służy ostatecznie o wiele częściej jednokrotnemu egoistycznemu zaspokojeniu popędów? Nad tym pytaniem warto się zastanowić. Doświadczenie przemawia raczej za tym, zwłaszcza że również często brak jeszcze przesłanek wychowawczych do takiego partnerstwa u bardzo młodych ludzi.
