Moje rozważania muszą się z konieczności ograniczyć do stosunków pomiędzy dwojgiem ludzi, aczkolwiek poza więzią intymną jest w naszym życiu wiele obszarów, w których właściwe rozumienie sensu wierności jest niezbędne. Wystarczy wspomnieć o wierności ojczyźnie; nie zawsze musi się ona wyrażać bohaterską śmiercią w walce z wrogiem, ale bywa równie trudna w trakcie normalnych, spokojnych dni, a może nawet niekiedy trudniejsza od tamtej, owianej chwałą i legendą. Wystarczy wspomnieć o wierności samemu sobie, która łączy się z odwagą przyznania się do błędu, o wierności wobec ideałów młodości, wyznaczających główne nurty życia, nadającej naszej egzystencji wyższy, pełniejszy wymiar. Można by wymienić jeszcze wiele takich spraw, w których wierność – chociaż może to zabrzmieć niepopularnie i niemodnie – jest niezbędnym czynnikiem naszego rozwoju i podstawowym warunkiem autentycznego człowieczeństwa. Wierność w sensie uczuciowym oznacza przede wszystkim deklarację dobrej woli dwojga ludzi dla ochrony miłości, małżeństwa i rodziny. Ale sam fakt takiej deklaracji, jeżeli ma ona być naprawdę respektowana, nie może pozostać w sferze czysto werbalnej. Dotrzymanie jej wymaga pełnej dojrzałości emocjonalnej, poczucia odpowiedzialności za oczekiwania i los drugiego człowieka, wreszcie pragnienia, aby osoba, która nam zawierzyła, nigdy nie zawiodła się na danym jej słowie. Wierność jest także związana z pewną hierarchią wartości, którą każdy dojrzały człowiek musi samodzielnie przemyśleć, jeżeli rzeczywiście chce pracować nad rozwojem swojej osobowości.
