Wyczuwa mimowolnie, że przywództwo jego kończy się z chwilą zerwania wszystkich więzi z klasą. Dlatego tćż rzadko kiedy uczeń taki stosuje środki represji wobec całej klasy. Ma często grono oddanych mu przyjaciół, z którymi się solidaryzuje, i których poglądy całkowicie podziela. „Przyjaciele” ci są jedyną ostoją sprawowanej przez niego funkcji przywództwa klasowego. Gdy uczeń autokrata również i tych oddala od siebie, przestaje pełnić rolę przywódcy. Staje się zwierzchnikiem, nazywanym często przez uczniów „dyktatorem”, „kapusiem” lub „despotą”. Przywódcą na ogół łubianym przez klasę jest przywódca demokratyczny. Spotkać go można zwłaszcza wśród uczniów szkoły średniej. W klasach niższych szkoły podstawowej dominują z reguły przywódcy autokratyczni. Przywódcy demokratyczni są z reguły nie zauważani przez uczniów w młodszym wieku i nie cieszą się większym uznaniem z ich strony. W każdym razie uczeń o demokratycznym stylu kierowania: nie podejmuje decyzji w sprawach ważnych dla klasy bez skonsultowania się z nią i wysłuchania jej opinii na dany temat, działa z reguły w porozumieniu z klasą, stara się uzyskać jej aprobatę dla własnego postępowania związanego ze sprawami klasy; unika środków przymusu, stara się wytłumaczyć i przekonać uczniów o słuszności pewnych wspólnych poczynań,
