Nie określają jednoznacznie i niezawodnie zachowania się uczniów. Podlegając wpływom norm grupowych klasy, uczniowie mają do wyboru cztery możliwości: 1) mogą dostosować się do obowiązujących norm, 2) wpłynąć na ich zmianę, 3) pozostać niepoprawnymi „odszczepień- cami” tych norm, czy wreszcie 4) opuścić klasę na zawsze bądź to z własnej woli (co raczej tylko teoretycznie jest możliwe), bądź z usilnego nalegania klasy lub decyzji władz szkolnych. Na ogół uczniowie wybierają pierwszą możliwość, a więc podporządkowują się posłusznie istniejącym w klasie normom. W każdej jednak klasie są uczniowie, którzy nie chcą się im podporządkować, wolą wybrać drugą możliwość, tj. dokonać zmian w istniejących normach lub możliwość trzecią, czyli bezwzględne przeciwstawianie się obowiązującym normom. Uczniowie tacy spotykają się z reguły z silną reakcją klasy. Reakcja ta przejawia się w zasadzie w dwóch sposobach oddziaływania na opornych uczniów. Jednym z nich jest stosowanie przymusu zewnętrznego, drugim tzw. sankcje pozytywne. Stosowanie przymusu zewnętrznego polega na karaniu „winnych”, ośmieszaniu ich, grożeniu różnymi przykrymi dla nich konsekwencjami (m.in. wykluczeniem z klasy), poniżaniu przy różnych okazjach, publicznym osądzaniu (np. podczas sądu koleżeńskiego) lub też niekiedy na stosowaniu przymusu fizycznego. Zasięg tego rodzaju presji jest bardzo szeroki, poczynając od wyrażania ustnej dezaprobaty w formie możliwie łagodnej, a kończąc na publicznym potępieniu danego ucznia wobec całej klasy, czy nawet na skłonieniu nauczyciela do przeniesienia go do innej klasy, co stosuje się niekiedy jako postrach dla innych równie trudnych co tamten uczeń.
